Tip:
Highlight text to annotate it
X
Հիշում եմ, լացելով տուն էի գալիս, որովհետև այնքա՜ն շատ էին ինձ դպրոցում ճնշում: Մի օր,
ինձ իսկապե 12 անգամ ծաղրեցին, և ինքս ինձ ասացի, եթե մեկ էլ մեկը գա ու ինձ գժվեցնի,
վե՛րջ: Համբերությունս հատեց: Ինձանից չնեղանաք: Դասերի վերջում, իմ անվաբազկաթոռով գնում եմ,
հուսալով, որ ոչ ոք ինձ չի նկատի: Եվ մի աղջիկ,
դիմացի խաղահրապարակից ճչաց իմ անունը. < Հե՜յ, Նի՛ք>: Հիանալի է, հիմա էլ սա: Նա ուղիղ եկավ ինձ մոտ,
նայեց աչքերիս և ասաց. : Եվ ես...ոնց որ... սա զարմանալի է: Սա հենց ճիշտ այն էր, որի կարիքն ունէի: Նա ոչ մի
գաղափար չուներ, թե ինչքան ճնշված էի և տխուր, և երբեմն դուք պետք է ձեր առօրյա
գործում, ձեր աշխատանքում, դպրոցում, խոսքը ձեր մասին չէ, կամ թե ինչպես եք զգում, ուրիշ տեսանկյունից նայեք
և տեսնեք, թե ինչպես կարող եք ուրիշներին քաջալերել, սիրել նրանց, և նրանց փոխանցել այդ ներշնչանքը: